DE FABEL - TRIVIA SELENE

Étant donnés...

Van fabel naar parabel - enkele notities (vervolg)

De vuurgloed van nog smeulende offervuren bij opgaande zon boven Cumae, waar Palinurus zonder op te vallen weer de zee op gaat. De vuurgloed tijdens het ochtendgloren boven Carthago (offer- én lijkverbrandingsvuur van Dido); de Trojanen die heimelijk, maar niet onopgemerkt uitgevaren zijn. De vuurgloed van Carthago weerspiegeld in die van Cumae dus, en beide weer een weerspiegeling van de vuurgloed van het brandende Troje, zeven jaar eerder, toen zijn aanvoerder tegen het einde van de nacht in het diepste geheim met een groep vertrouwelingen de stad moest ontvluchten, Palinurus, door Aeneas vooruit gestuurd, de vluchtenden moest opvangen en zij zich als groep op weg begaven naar de plek waar, eveneens in het diepste, geheim, eerst nog een vloot gebouwd moest worden. Allerhande spiegelingen dus - Carthaags vuur in de aanloop van Hekate Trivia, het eerste deel van de fabel en nu dat van Cumae aan het einde van Trivia Selene, het tweede deel ervan - als afspiegeling van het Trojaanse vuur dat het begin is geweest van wat aan de fabel als geheel voorafging.

Verder ook en wel nu, aan het einde van dit tweede deel van de fabel (dat in de verdere uitwerking als middendeel tussen het in twee delen op te splitsen eigen verhaal zal komen te staan) de twee vormen van afdaling die we zojuist hebben gezien: die van Aeneas met zijn gouden tak en onder begeleiding van de Sibille van het Avernusmeer naar de onderwereld, dan wel gedroomde onderwereld, en die van Palinurus - hij echter in zijn eentje - vanaf de berg van Cumae naar zee.

Aeneas, die onder begeleiding van de Sibille - maar zonder gouden tak (>*9) - weer naar het landschap en de wereld terug zal keren. En Palinurus? Aan het einde van het eerste deel van de fabel hebben we al gezien hoe het met hem afgelopen is: een vooralsnog smadelijke dood, zo op het oog even vernederend en zinloos als die van Misenus. Als gevolg, nemen we aan, van het feit dat de deur van de grot van de Sibille plomp geopend werd en de bladeren, waarop zij haar voorspellingen geschreven had, teer als ze zijn, op- en door elkaar gingen waaien en de lotgevallen die Palinurus te wachten stonden daardoor een andere wending zouden nemen.

Bedenk echter wel dat de Sibille op dat fatale moment eigenlijk nog niet uitgeschreven was - en dat alleen de bladeren die zij op dat moment beschreven had dooreen waren komen te liggen. Mogelijk dat zij nadat Aeneas met zijn gouden tak weer vertrokken was, de spreuken voor Palinurus die zij nog niet had opgeschreven, alsnog opgeschreven heeft... En dat de gouden tak, nadat die als schatting door Aeneas in de onderwereld was afgegeven daarmee een nieuwe bestemming kreeg?

Spelingen van het lot dus; allerlei onzekerheden, nog steeds. Ook voor zijn beschermelinge, de jonge Helena, die in Eryx met smart op Palinurus’ terugkeer wacht. Zeker nu het begin van de bouw van de tempel voor Aphrodite aanstaande is en zij gedwongen zal worden de functie die Aineias voor haar had bedacht, te gaan bekleden.